Giosina

 

 

 

E’ sempu allegra, è corta, è tunnulella,

tenu la faccia com’a na pircoca;

faci la vita ri na santarella,

è femmina ri Ghiesa e no bizzoca.

 

Giosina zompa com’a n’auciellu,

arravugliata int’a lu sciallutiellu,

lu tuccatinu porta sempu ‘ncapu,

tuttu ru ccornu ri la ggentu sapu.

 

A Nuscu nun si stampa lu giurnalu

ma Giuseppina Rullo fu Pasqualu

a ogni ‘nciuciu ‘nci ‘mpizza lu nasu,

facennu cuncurrenza a “Lu Travàsu”.

 

Si staci ‘nzista e cu la capu fresca,

Giuseppina è un modello di fantesca,

ma si ri faticà nun tenu sfiziu,

si stona e nun ti fa lu suruviziu.

 

Si la manni a cumprà un miricinalu

e la carnu pustata ri maialu,

cunzegna a lu chianchieru la riceta

e al farmacista cerca la purpetta.

 

Si rici il “Pater Nostro” aza la voci

e mettu Cristu n’ata vota ‘ncroci;

‘mpasticcia:- Bis, bus, debite nos

e rumpìtì lu mus e ammacca l’oss.-

 

Siccome ri mangià tenu lu viziu,

a ru Mmonacu fa lu suruviziu;

a lu cunventu va sera e matina

a cunfussarsi int’a la cucina.

 

Giosina, se il mangià è di gradimentu,

fa la prighiera di ringraziamento,

ma quannu lu pranzettu nu’ li piaci

s’ammoscia e dici:- Requie scatta in paci!

 

Tenu la lengua pronta, a lu mumentu

ti ‘nchiova a chi li fa lu sfuttimientu;

lu sfuttutoru resta cittu e mutu,

vuleva sfottu, ma resta sfuttutu.

 

Embè, sulu pu’ farci na risata

questa storiella l’aggi esagerata,

ma nun ci sta femmina, gnorsì,

cchiù affiziunata e onesta ri Giosì.

 

                                                           Agostino Astrominica