Giosina
E’ sempu allegra, è corta, è
tunnulella,
tenu la faccia com’a na
pircoca;
faci la vita ri na
santarella,
è femmina ri Ghiesa e no
bizzoca.
Giosina zompa com’a
n’auciellu,
arravugliata int’a lu
sciallutiellu,
lu tuccatinu porta sempu
‘ncapu,
tuttu ru ccornu ri la ggentu
sapu.
A Nuscu nun si stampa lu
giurnalu
ma Giuseppina Rullo fu
Pasqualu
a ogni ‘nciuciu ‘nci ‘mpizza
lu nasu,
facennu cuncurrenza a “Lu
Travàsu”.
Si staci ‘nzista e cu la
capu fresca,
Giuseppina è un modello di
fantesca,
ma si ri faticà nun tenu
sfiziu,
si stona e nun ti fa lu
suruviziu.
Si la manni a cumprà un
miricinalu
e la carnu pustata ri
maialu,
cunzegna a lu chianchieru la
riceta
e al farmacista cerca la
purpetta.
Si rici il “Pater Nostro”
aza la voci
e mettu Cristu n’ata vota
‘ncroci;
‘mpasticcia:- Bis, bus,
debite nos
e rumpìtì lu mus e ammacca
l’oss.-
Siccome ri mangià tenu lu
viziu,
a ru Mmonacu fa lu
suruviziu;
a lu cunventu va sera e
matina
a cunfussarsi int’a la
cucina.
Giosina, se il mangià è di
gradimentu,
fa la prighiera di
ringraziamento,
ma quannu lu pranzettu nu’
li piaci
s’ammoscia e dici:- Requie
scatta in paci! –
Tenu la lengua pronta, a lu
mumentu
ti ‘nchiova a chi li fa lu
sfuttimientu;
lu sfuttutoru resta cittu e
mutu,
vuleva sfottu, ma resta sfuttutu.
Embè, sulu pu’ farci na
risata
questa storiella l’aggi
esagerata,
ma nun ci sta femmina,
gnorsì,
cchiù affiziunata e onesta
ri Giosì.
Agostino Astrominica