Lu campanaru nuostu
So’ ttre campanu, songu
tre strumenti:
ri quistu paesu nuostu
so’ la voci,
portanu la prezza e li
turmienti
ri questa vita sempu
amara e ddoci.
Sienti lu suonu appena
schiara juornu:
« don, don, don, don, don, don » : è matutinu,
saluta quistu cantu
attuornu attuornu
chi è sciutatu e chi
rormu a suonnu chinu.
Mo questa voci nun è
cchiù la stessa,
è ‘na musica lenta e
appassionata:
a quest’ora a la Ghiesia
s’aza la Messa,
saluta l’Ostia Santa
Cunzacrata.
E la campana sona
l’agunìa…
spanni lu toccu suu ri
tantu in tantu;
ah…questa voci che
malinconia:
è lu suspiru amaru ri lu
chianti.
Fannu n’accordu mo ‘stu
ddoi campanu:
nu suonu è acutu, n’atu è
cupu e ffortu.
Murmurejanu ‘nziemi
chianu chianu:
- Signoru, requie e paci
a quistu muortu! –
E sienti, sienti mo che
cuncirtinu
chi ti sulleva l’anuma e
lu coru…
sienti che cantu
appassiunatu e ffinu:
so’ ttre campanu e pari
unu cantoru.
Sonanu a ggrolia…mmiez’a
la campagna,
int’a la massaria la
cchiu su lagna
si sentu ri stu cantu lu
caloru
e ognunu rici:- Grolia a
lu Signoru! –
Agostino Astrominica