Lu campanaru nuostu

 

 

 

So’ ttre campanu, songu tre strumenti:

ri quistu paesu nuostu so’ la voci,

portanu la prezza e li turmienti

ri questa vita sempu amara e ddoci.

 

Sienti lu suonu appena schiara juornu:

« don, don, don, don, don, don » : è matutinu,

saluta quistu cantu attuornu attuornu

chi è sciutatu e chi rormu a suonnu chinu.

 

Mo questa voci nun è cchiù la stessa,

è ‘na musica lenta e appassionata:

a quest’ora a la Ghiesia s’aza la Messa,

saluta l’Ostia Santa Cunzacrata.

 

E la campana sona l’agunìa…

spanni lu toccu suu ri tantu in tantu;

ah…questa voci che malinconia:

è lu suspiru amaru ri lu chianti.

 

Fannu n’accordu mo ‘stu ddoi campanu:

nu suonu è acutu, n’atu è cupu e ffortu.

Murmurejanu ‘nziemi chianu chianu:

- Signoru, requie e paci a quistu muortu! –

 

E sienti, sienti mo che cuncirtinu

chi ti sulleva l’anuma e lu coru…

sienti che cantu appassiunatu e ffinu:

so’ ttre campanu e pari unu cantoru.

 

Sonanu a ggrolia…mmiez’a la campagna,

int’a la massaria la cchiu su lagna

si sentu ri stu cantu lu caloru

                                                                       e ognunu rici:- Grolia a lu Signoru! –

 

                                                                                                            Agostino Astrominica