LU LUPU E L’AIUNU

                                                            (Libera traduzione de “Il lupo e l’agnello"  di Fedro”)

 

                          

                             

                                Eranu arruvati a lu stessu vaddronu

lupu e aiunu: s’abbuvuravanu.

Era lu lupu appustatu a n’ammondu,

a cap’abbasci l’aiunu. Ra l’angarizia,

lu cannarutu e malandrinu trova

na bona scusa pu si ngazzà.

 

-Pucchè, rissu, qua l’acqua mó mi ndruovuli

mendri stongu a bevu? E lu lanusu, pallidu:

-Comu pozzu, ri grazzia, o lupu ndruvularila

si a me arriva roppu ca tu vivi la bevanda?-

 

All’evidenza  lu lupu s’arrunnivu.

Ma pó: -songu sei misi ca mi spruobbuchi

e m’accimiendi.- Ma si nunn’eru mangu natu!

Fa quiru. E l’atu: -Fu pàtutu, mannaggia,

a sbrugugnarimi!- Li zomba nguollu,

lu scanna, lu strascina e pó lu mangia.

 

Sta favula è scritta pu quera gendu

ca  cu scusu malutratta l’i nnucendi.

 

                                                                                                                                                                                     PietroRusso