Mi truvai ri innaru
a lu paesu,cu lu solu.
Discuteva lu furnaru
cu Nicola e cu Pashcalu.
‑Guagliuni mij sunditi
č cosa mai chi pó ghi'?
N'ausanza tand'andica
accussģ malu adda finģ?
I' mó sacci ca stu mesu,
tra ru mashcaru e li suoni,
lu ricissettu chił pricisu
si faceva sand'Anduonu.
Mi ricordu oj Pashcalu
lu tiembu nuostu bellu,
quannu iemmi a li casali
cu ciucci e cambanellu.
Ni purtammi sarmu e sarmu
cerza,faia,curmi e vietti.
quattu,cingu,sei cannu,
nun aviemmi andó ru mettu.
Mó la gendu s'č cangiata!
tu puoi puru addummanną:
"Uh aguannu č malannata,
e nun avimu comu fą".‑
Ma Nicola allegru ha dittu:
‑Oj guaglił nun ngi lagnamu,
quaccherunu l'hannu fattu
e musera ngi nfucamu.‑
Appicciatu e gią ardeva
nui sundiemmi na sunata;
quanda risa quera sera
a guardą la mashcarata.
Quanda gendu mó č scasata,
vuonnu fuocu,vuonnu vrasa,
cu vraseru,palu e cati,
tutti portanu a la casa.
Che serata ammu passatu
cu sasicchj e vinu buonu,
cu puzziendi e subbursatu
sia lodatu sand'Anduonu.
Pietro Russo 1970